ماه تنها قمر طبیعی سیارۀ زمین و پنجمین قمر طبیعی بزرگ در منظومه خورشیدی در میان ۱۷۳ ماه کشف شده در این منظومه است. قطر کره ماه یک‌چهارم کره زمین است و هیچ سیاره دیگری در منظومه خورشیدی، نسبت به اندازۀ خود، ماهی به این بزرگی ندارد. این قمر با خصوصیاتی که دارد بر روی زمین و به طبع انسان ها تاثیرات زیادی دارد.
اگر تاریخ فضانوردی و سازمان ناسا را بخواهیم بررسی کنیم، واقعیت این است که پیاده کردن ۱۲ فضانورد در کره ماه اگر مهم ترین دستاورد این سازمان نباشد، بی شک یکی از پر اهمیت ترین پروژه های موفق این سازمان و رشته ی فضانوردی است.
انسان‌ها از قدیم از کره ماه و چرخش منظم آن برای گاهشماری، به‌ویژه در کشاورزی، بهره می‌گرفتند، مسافران و دریانوردان نیز از نور و حضور ماه برای جهت‌یابی و ناوبری استفاده می‌کردند؛ ماه هم‌چنین در اسطوره‌های اقوام حضور زیادی دارد و در برخی فرهنگ‌ها حتی آن را به عنوان یک ایزد پرستش می‌کرده‌اند. گرانش (جاذبه) ماه باعث به‌وجود آمدن جزر و مد آب‌های کره زمین می‌شود و گرانش کره ماه هم‌چنین باعث با ثبات ماندن محور گردش زمین به دور خود می‌شود که در صورت عدم وجود ماه، انحراف محوری زمین مرتبا تغییر می‌کرد و این امر باعث آشفته شدن آب و هوا و فصل‌ها در زمین می‌شد.
ماه به گونه ای به دور خود و زمین می چرخد که همواره یک روی آن به سمت زمین است. علت، آن است که زمان گردش وضعی و انتقالی ماه (به دور خود و به دور زمین) با هم برابر است. دمای سطح ماه متغیر است. در روز، تابش اشعه خورشید درجه حرارت آن را تا ۱۲۰ درجه سانتیگراد بالا می برد در صورتیکه دمای سطح آن در شب به ۱۵۰- درجه سانتیگراد نیز می رسد. ماه فاقد اتمسفر است و بدین ترتیب به علت اختلاف درجه حرارت بالا و نبودن جو، هیچ موجود زنده ای در آن وجود ندارد.
